Հայաստանի բարձրլեռնային գոտում հնագետները երկաթե դարում մահացած կնոջ գերեզման են հայտնաբերել։ Դատելով իր կմախքի վերքերից՝ նա կարող էր լինել այն ամազոնկաներից՝ կին մարտիկներից, որոնց մասին գրել էին հին հույները:

Մ.թ.ա. IX-VI դդ. Հայաստանում ծաղկում էր Ուրարտուի թագավորությունը ։ Ուրարտուն, որը լավ կապեր ուներ Միջերկրական ծովից մինչև Հնդկաստան խոշոր կայսրությունների հետ, ունեցել է յուրահատուկ մշակութային միջավայր՝ ուղղված որսորդությանը, զինված ուժերին և առևտրային տնտեսությանը։ Սակայն չարագործներին, ինչպիսիք են սկյութները, որոնք ձգտում էին նվաճել բարձրլեռնային աշխարհը, հաճախ հակահարված էին տալիս վարժեցված Ուրարտական նետաձիգները։ Այս տարածաշրջանի ուսումնասիրությունը ցույց տվեց, որ այդ Ուրարտական մարտիկները տղամարդիկ և կանայք էին:

Ըստ կատարված հետազոտությունների, հիմնվելով ոսկորների վրա՝ հնագետները հանգել են այն եզրակացության, որ գերեզմանը պատկանել է 20-ամյա կնոջ ։ Չնայած սկզբում ենթադրվում էր, որ կինը բարձր կարգավիճակ ուներ, քանի որ գերեզմանում կային զարդեր, սակայն նրա ամուր և վնասված ոսկորների կրկնակի զննության ժամանակ հետազոտողները սկսեցին կասկածել, որ նա նույնպես զինվոր էր:

Կնոջ մարմնի վերին հատվածի մկանները ամուր էին, ինչը ցույց է տալիս աշխատանքային զգալի ակտիվությունը: Մասնավորապես ամուր էին կնոջ կրծքավանդակի այնպիսի մկաններ, որոնք օգտագործվել են ձեռքերը ծալելու և ուսին մոտեցնելու համար, ինչը հաստատում է այն տեսակետը, որ նա վերապատրաստվել է որպես նետաձիգ: Նրա ազդրային ոսկորները նույնպես լավ զարգացած էին, ինչն էլ,ըստ հետազոտողների, հնարավոր է, կապված է որոշակի ռազմական գործողությունների հետ, ինչպիսիք են ձիարշավը:

Այս ամենից բացի, կնոջ ձախ ծնկին հայտնաբերվել է երկաթե աղեղից ստացված վնասվածք, որը բուժվել է դեռևս նրա մահից որոշ ժամանակ առաջ: Ի դեպ, հնագետները կարծում են, որ այդ վնասվածքը հասցնելու համար օգտագործված նետն ու աղեղը եղել են ինքնաշեն զենք, որը հաճախ օգտագործվել է պատերազմի կամ որսի ժամանակ: