Արքայական թագը հին ժամանակներում կոչվում էր դիադեմա, որը կրում էին Մերձավոր Արևելքի կայսրերը: Այն ընդունվել է Կոնստանտին I-ի կողմից, և հենց այդ թագն էին կրում Կոնստանտինին հաջորդող բոլոր կառավարիչները ավելի ուշ Հռոմեական կայսրությում: Դրանից էլ առաջացել է մեզ ծանոթ թագը, որը մեզ է հասել Եվրոպայի միապետներից։

Այն ժամանակ, երբ հայ արքաները, ինչպես հայտնի է, դիադեմա էին կրում անցյալում, հայկական հնագույն գլխաշորերից ամենանշանավորը թագի մեկ այլ տեսակ էր, որը հայտնի է որպես ՏԻԱՐԱ։

Հայկական տիարայի պատկերը պահպանվել է հին որմնանկարներում, արվեստի ստեղծագործություններում և մետաղադրամներում։ Իրականում այն այնքան կապված էր Հայաստանի հետ, որ երբ հռոմեացիները նվաճում էին Հայաստանը, նրանք պատկերում էին հայկական տիարա (նետի ու սլաքի հետ միասին) որպես Հայաստանի խորհրդանիշ։

Հին հռոմեացի Տիտոս Մաքս Պլավթի (մ.թ.ա 254-184 թթ.) խոսքերով՝ «տիարան» գլխի զարդարանք էր մեծ բարձր թագով, որ ծածկում էր ականջները և օգտագործվում էր մասնավորապես հայերի, պարթևների և պարսիկների կողմից:

Ի դեպ, հռոմեացիները նետ ու աղեղը համարում էին Հայաստանի խորհրդանիշներ։ Հայերը հնում հայտնի էին իրենց աղեղնաձգության գերազանց հմտություններով։ Հայոց պատրիարք Հայկի մասին էպոսը, որը Բաբելոնյան թագավոր Բելին սպանեց՝ աղեղը նետելով նրա աչքի մեջ, ընդգծում է այդ զենքի հետ Հայկական մտերմությունը։