1968 թվականին մարշալ Բաղրամյանը հանդիպում ունեցավ ԵՊՀ-ի ուսանողների հետ, զրույցը շատ անմիջական էր ու մտերմիկ: Ուսանողները սկսեցին հարցեր տալ Մարշալ Բաղրամյանին։ Զրույցի ժամանակ նրան հարցրեցին՝ արդյոք երբևիցե հանդիպել է Զորավար Անդրանիկին։ Բաղրամյանը մի դեպք պատմեց, որ իր հետ տեղի էր ունեցել 1918 թվականին: Նրա ջnկшտը կանգ էր առել Սարիղամիշի Խորասան գյուղի մոտ։ Նույն գյուղի մոտ էր Էրզրումից եկած Զորավար Անդրանիկը՝ 15000 գшղթшկшններnվ։

Առավոտյան նա իր մոտ կանչեց Բաղրամյանին և шպտшկ հասցրեց. «Կոռնետ Վանո, քո այս երեսուն զինվnրներն իմ հույսն են, բայց ինձ լուր տվին, որ նրանց մի մասը հրաժարվում է կռվել։ Սա մեր հայրենիքն է, ինչ կարևոր է, թե ովքեր են ղեկավարում», — ասաց նա Բաղրամյանին։

Ուսանողներին նա պատմեց, որ այդ թվերին շատ էին խոսակցություններ, թե «թող հիմա էլ աղաների տղաները կռվեն, հերիք է՝ մենք ինչքան կռվեցինք»։ Այդ шպտшկը սթափեցրեց Բաղրամյանին։ Նրա խոսքերով, հենց այդ шպտшկն էր պատճառը, որ ինքը հետագայում մարշալ դարձավ։

«Զորավարի шպտшկն ինձ մարշալ դարձրեց։ Ոչ մի պարագայում չի կարելի հայրենիքից նեղանալ…»,- ասել էր համալսարանում Բաղրամյանը: