Հայ ժողովրդի պատմության ընթացքում քիչ չեն դեպքերը, երբ կանայք իրենց գործով կարողացել են մեծ ավանդ ունենալ պետականության կայացման գործում: Նրանց շարքերում է Շուշանիկ Հարությունյանը: Հայ բանաստեղծուհի Շուշանիկ Կուրղինյանը ծնվել է Գյումրի քաղաքում՝ արհեստավորի ընտանիքում։ Սովորել է ծննդավայրի Արղության օրիորդաց դպրոցում։ 

Այս հայրենասեր աղջիկը 17 տարեկանում մտել է Հնչակյան կուսակցության շարքերը և  մի քանի աղջիկների հետ կազմել առաջին հնչակ օրիորդաց խումբը։ Նա իր խմբի հետ հասարակական ակտիվ աշխատանք է տարել Կովկասի հայության շրջանում:

Երբ նա 1907թ հրատարակեց իր՝  «Արշալույսի ղողանջներ» ժողովածուն, մարտահրավեր նետեց ցարիզմի դեմ: Կինն ում անով կոչվում է Երևանի դպրոցներից մեկը, նոր ու ինքնատիպ խոսք բերեց պոեզիա:  1905-1907 թթ. հեղափոխության պարտությունից հետո. գրել է մի շարք երգեր, փառաբանել ազատամարտիկներին։ Բանաստեղծուհին զայրացած մարտահրավեր նետեց ցարիզմին. «Թող կրակ վառվի արյունոտ գահի տակ»։

Բանաստեղծ Ավետիք Իսահակյանը Կուրգինյանի մասին. «Շուշանիկում ինչ-որ առեղծվածային բան կար՝ իսկական Սիբիլլա, կախարդուհի, մարգարեուհի՝ բարձրահասակ, նիհար, նյարդային, ֆոսֆորային փայլ աչքերում, բոլորովին հեռու ընտանեկան հոգսերից…»:

Նրա պոեզիան բարձր է գնահատել ժամանակի գրական–քննադատական միտքը։ Ալեքսանդր Մյասնիկյանը, Կուրղինյանին համեմատելով իտալուհի Ադա Նեգրիի հետ, ընդգծել է հայ բանաստեղծուհու հետևողական հեղափոխականությունը, անդավաճան նվիրվածությունը բանվոր դասակարգի պայքարին։