Քչերը գիտեն, բայց Ադրբեջանի ժամանակակից մայրաքաղաքը երբեք էլ ադրբեջանական քաղաք չի եղել։

80 տարի առաջ Բաքվում միայն յուրաքանչյուր հինգերորդ բնակիչն էր ադրբեջանցի։ Մինչև 20-րդ դարի կեսերը քրիստոնյաները կազմում էին Բաքվի բնակչության մեծամասնությունը։

Բաքուն Հայաստանի հնագույն քաղաք է, որը կոչվում էր Բակուրակերտ՝ Վասպուրական պատմական շրջանի Մարանդ շրջանում, Ուրմիա լճից հյուսիս-արևելք։ Բակուրակերտը կառուցվել է Մեծ Հայքի թագավոր Տրդատ I-ի կողմից՝ ի պատիվ իր եղբոր՝ Բակուր I-ի, ով Մեծ Հայքը կառավարել է 160-164 թվականներին։

Սկզբում դա մի փոքր բնակավայր էր մինչև 19-րդ դարի սկզբին Ռուսաստանին միանալը: Ռուսաստանին միանալուց հետո այնտեղ ապրում էր ընդամենը 2000 մարդ։ Քաղաքի բուռն շինարարությունը սկսվել է 19-րդ դարի կեսերին։ Ամբողջ քաղաքը կառուցվել և զարգացել է երկու ժողովուրդների՝ ռուսների և հայերի կողմից։

Ադրբեջանցիները, որոնց այն ժամանակ անվանում էին «կովկասյան թաթարներ», միայն աշխատուժ էին, որոնք գործնականում չէին մասնակցում քաղաքի ճարտարապետական կերպարի ստեղծմանը, նավթային արդյունաբերության զարգացմանը կամ մշակույթի կյանքին ու լուսավորությանը:

20-րդ դարում քաղաքը ուներ հետևյալ կրոնական կազմը. Քրիստոնյաները՝60,1%, մուսուլմանները՝ 35,4%, հրեաները՝ 4,5% ազգությունից: Ռուսները՝ 35,5 տոկոս, ադրբեջանցիները՝ 21,4 տոկոս, հայերը՝ 20,1 տոկոս։

1918 թվականին թուրքական զորքերը ներխուժեցին քաղաք, որի արդյունքում Բաքվում ստեղծվեց առաջին ադրբեջանական պետությունը։
Այդ ներխուժումն ուղեկցվեց 30 000 հայերի և 10 000 ռուսների ցեղասպանությամբ։ 1921 թվականին Բաքվում ստեղծվեց նորաստեղծ Ադրբեջանական Խորհրդային Միությունը, բայց Բաքվի բնակչության մեծ մասը քրիստոնյա էր:

Եվ միայն Հայրենական մեծ պատերազմից հետո պատմության մեջ առաջին անգամ մահմեդականների թիվը գերազանցեց քրիստոնյաների թիվը։ Սկսվեց քրիստոնյա բնակչության, հիմնականում հայերի ոչնչացման գործընթացը։
Ամեն ինչ ավարտվեց 1990 թվականի հունվարին, երբ վերջին 200 000 հայերը զանգվածային սպանությունների ժամանակ լքեցին քաղաքը։ 1990 թվականի հունվարի 20-ին քաղաք մտան Խորհրդային զորքերը, սակայն քաղաքում հայեր այլևս չկային, ռուսների թիվը նվազել է յոթ անգամ։

1991 թվականին անկախություն ձեռք բերելուց հետո Բաքվում ոչնչացվեցին քաղաքի իրական պատմության մասին բոլոր հիշատակումները։ Միայն արևելյան քրիստոնեական ճարտարապետությունն է հիշեցնում քրիստոնեական քաղաք լինելու մասին, որը կրում է ՀԱՅՈՑ արքա Բակուր I-ի անունը: