Խոսքը կրկեսի հայտնի իլյուզիոնիստ Հարություն Հակոբյանի որդու՝ Հմայակ Հակոբյանի մասին է։
«Պետք է ասեմ, որ երբ ես ծնվեցի, առաջին անգամ քնել էի ոչ թե օրորոցում, այլ հորս կախարդական տուփում՝ հայելային էֆեկտով։ Ինձ հյուրասիրում էին խորանարդիկներով, թղթախաղով, ամեն տեսակ կախարդական աքսեսուարներն աչքիս առաջ անընդհատ «ապշեցնում էին»։ Ուստի կարող ենք ասել, որ իմ ճակատագիրը կանխորոշված ​​էր»։

Վաղ մանկությունից Հմայակում երկու կիրք էր կռվում՝ նկարիչ կամ կրկեսի արտիստ դառնալու երազանքը։
Պարզվեց, որ նրա երկու երազանքներն էլ իրականացան։ Հակոբյանը հիշեցնում է.
«Ես սովորել եմ հրաշալի նկարիչ Վլադիմիր Ալեքսանդրովիչ Սերովի մոտ, ամբողջ ազատ ժամանակս անցկացրել եմ նրա արվեստանոցում։ Երկար տարիներ հրաժարվել եմ վրձիններից ու ներկերից։ Սովորել եմ անգլիական դպրոցում, հետո մաթեմատիկա, բայց գիտությունը չորացրել է սիրտս, և ես ընդունվեցի կրկեսի դպրոց, բայց այնտեղ ընկա և ողնաշարիս ճաք ստացավ. ճակատագիրը գոհ չէր, որ ես դարձա ակրոբատ, որ ես ստիպված էի վերադառնալ սովորական դպրոց: Հետո դարձա GITIS-ի աշակերտ, որտեղ նկարելու ցանկությունը նորից վերադարձավ ինձ, բայց այնպիսի ուժով, որ իմ բոլոր ավարտական ​​ելույթները, որպես նկարիչ, ես ինքս եմ ձևավորել։

Ժամանակին Հմայակ Հակոբյանը լրջորեն որոշել է պրոֆեսիոնալ սպորտով զբաղվել, սակայն պարտություն կրելով թողել է սպորտը:

Հակոբյանը մարզիկ չդարձավ, բայց դարձավ հայտնի իլյուզիոնիստ՝ շարունակելով հոր գործը։ Դառնալով «Բարի գիշեր, երեխաներ» հաղորդաշարի հաղորդավար Հակոբյանը սկսեց իր հնարքներով ուրախացնել երեխաներին։

Իրականացավ նաև նրա մյուս երազանքը. նա երեք տասնյակից ավելի դերեր խաղաց ֆիլմերում։ Ամենից հաճախ, սակայն, դրանք բացասական դերեր են։ Պարզապես եղավ, որ Հակոբյանը ավելի շատ ավազակի դերով հանդես եկավ, ինչպես, օրինակ, «Օրենքով գողերը» կամ «Զբաղված ավտոբուսը» ֆիլմերում։