Պատերազմը մերձեցրել է բազմաթիվ ազգությունների: Ռազմի դաշտում կապ չուներ, թե ով ես դու՝ հայ, ռուս, վրացի։ Գլխավորն այն էր, որ բոլորը մեկ նպատակ էին հետապնդում:

Պատմականորեն հաստատված փաստ է այն, որ հայերը դավաճան ու վախկոտ չէին, ինչպես շատ «եղբայրական» ժողովուրդներ։ Նրանք կռվեցին ռուսների հետ հավասար՝ անհրաժեշտության դեպքում օգնության ձեռք մեկնելով։ Նրանք մարտադաշտից չեն փախել, միայն իրենց ընտանիքի համար են վախեցել։ Հայերի մեջ կան Խորհրդային Միության մարշալներ, ինժեներական զորքերի մարշալներ, օդային մարշալներ։ Հակառակ շատ կարծրատիպերի, այն ժամանակ՝ սարսափելի անարդարության ու մշտական ​​վախի ժամանակաշրջանում, ոչ ոք ազգությանը չէր նայում։

Սերգեյ Ագանովը (Սերգեյ Քրիստափորի Օհանյան) մեկն էր նրանցից, ովքեր չէին վախենում կորցնել իրենց կյանքը՝ իրենց ժառանգների բարեկեցության դիմաց, այլ միայն վախենում էին իրենց սիրելիների, ընկերների, գործընկերների կյանքի համար, մի ամբողջ ժողովրդի կյանքի ու գոյության համար։

Սովորաբար նշվում է, որ Սերգեյ Ագանովը ազգությամբ ռուս է, սակայն 1990 թվականից հետո հայկական մամուլում հաճախ նշվում է, որ նա հայ է, իսկական ազգանունը՝ Օհանյան։ Նրա նախապապը տեղափոխվել է Աստրախան Արցախից։

Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո աշխատանքի է անցել Մոսկվայի էլեկտրակոմբինատում, եղել է հավաքման բրիգադայի բրիգադավար։ 

Կարմիր բանակում է 1938 թվականից։

1940 թվականին ավարտել է Մոսկվայի ռազմա-ինժեներական ուսումնարանը։ Մասնակցել է խորհրդա-ֆիննական պատերազմին, եղել է սակրավորային դասակի հրամանատար։ 1940 թվականից մարտ ամսից՝ սակրավորային վաշտի հրամանատար։ Հետո եղել է Լենինգրադյան ռազմական օկրուգի սակրավորների կրտսեր հրամանատարական դպրոցի պետ։

Հայրենական մեծ պատերազմից հետո շարունակել է ծառայությունը Խորհրդային Բանակի ինժեներական զորքերի շտաբում, եղել է բաժնի ավագ սպա

1980 թվականի մայիսի 7-ին արժանացել է ինժեներական զորքերի մարշալի կոչման։

1992 թվականին պաշտոնաթող է եղել, ապրել է Մոսկվայում։ Թաղված է Տրոեկուրյան գերեզմանոցում։