«Արկադին կամավոր էր մեկնել ռազմաճակատ, չնայած որ ուներ հնարավորություն չգնալու, բայց նա համառ էր, ոչինչ չէր կարող հետ պահել: Ամուսինս դժվարությունից փախչող տղամարդ չէր, միշտ ասում էր՝ ամեն ինչ լավ է, շուտով պատերազմը կավարտվի, և մենք հաղթելու ենք:

Ես երկրորդ բալիկովս հղի էի, շատ բան ինձ չէր ասում, բայց մի անգամ պատմեց, որ  իր աչքի առաջ զինակից ընկերներից մեկը զոհվել է:

Երկրորդ աղջկաս չտեսավ ու էդպես էլ չիմացավ, որ աղջիկ է, բայց մի անգամ ասաց՝ եթե աղջիկ լինի, Լուիզա կդնենք անունը, եթե տղա լինի, Մարկ: Նոյեմբերի 5-ին, երբ խոսեցի Արկադիի հետ, ասացի՝ զգում եմ, որ աղջիկ է… ասաց՝ ավելի լավ, ես իմ երկու արքայադստրերին կպահեմ: Աղջիկս ամուսնուս զոհվելուց 4 ամիս անց ծնվեց՝ մարտի 22-ին»,- պատմում է Արցախյան պատերազմում զոհված կամավոր Արկադի Շահբազյանի կինը՝ Եսենյա Մանգասարյանը:

«Մենք մինչև պատերազմն ապրում էինք, իսկ հիմա կարոտում ենք, լացում, շատ դժվար է, ահավոր դժվար է էս ամենը: Ես էլ հենարան չունեմ, բայց փորձում եմ պինդ մնալ՝ հանուն իմ երեխեքի, հանուն Արկադիի թողած շարունակության: Էնքան հպարտ եմ, որ Արկադիի կինն եմ, և հենց ինքն է իմ աղջիկների հայրը, բայց շատ ցավոտ է իմ հպարտությունը»,- նշում է հերոսի կինը:

Արկադի Քաջիկի Շահբազյանը ծնվել է 1994թ. նոյեմբերի 7-ին Արցախում: Կամավորագրվել է և սեպտեմբերի 29-ից մասնակցել հայրենիքի պաշտպանությանը: Երիտասարդ հերոսը կռվել է Մարտունիում, Վարանդայում: Այնուհետև գնացել է Շուշի, որպեսզի օգնության հասնի իր ծառայակից ընկերներին, զոհվել է նոյեմբերի 7-ին՝ իր ծննդյան օրը:

Արկադին կռվել է այն սկզբունքով, որ եթե զոհվեմ, ազգիս համար եմ զոհվում, իզուր չի լինի:

«Նոյեմբերի 7-ին Արկադիի ծնունդն էր, գիշերը զանգել էի, որ ծնունդը շնորհավորեմ, հետո առավոտյան նորից զանգեցի, ասաց՝ հետո կզանգեմ, ու էդ  հետոն արդեն 1 տարի է: Ես սպասում եմ Արկադիի այդ զանգին: Էնքա՜ն բան ունեմ պատմելու… որ մեր Սոֆյան պարզ խոսում է, իսկ Լուիզայի ատամը դուրս է եկել»,- ասում է հերոսի կինը:

Եսենյայի խոսքով՝ հիմա իրեն ապրեցնում են իր 2 դուստրերը, Արկադիի հետ հիշողությունները և բոլոր այն նպատակները, որոնք համատեղ պիտի կյանքի կոչեին: