«Սիլվա Կապուտիկյանից առաջ ոչ ոք հայ պոեզիայում հոգեբանական խորությամբ ու այդպիսի ուժով չի բացել սիրող, երազող, սիրուց երջանկացող ու տառապող կնոջ հոգին»:

Վահագն Դավթյան

Ժամանակին նա միակն էր, որ կոտրեց բոլոր կարծրատիպերը ՝ գրելը կամ գրող լինելը միայն տղամարդու գործ է:  Նա նույնքան սիրելի էր, որքան իր ժամանակակից մյուս գրողները:

Կին, որին սիրո կարճ պատմությունը շատ դառնություններ պատճառեց, բայց թողեց ամենաքաղցրը՝ մայր լինելու երջանկությունը:

Հովհաննես Շիրազ և Սիրլվա Կապուտիկյան

Նրանք հանդիպեցին, երբ սովորում էին Երևանի Պետական Համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետում: 1936 թվականն էր: Նրանք համակուրսեցիներ էին: Ամուսնանում են 4 տարի անց՝ 1940 թվականին, ամուսնությունից ծնվում է նրանց միակ որդին՝ հայտնի քանդակագործ Արա Շիրազը:

Շիրազի և Կապուտիկյանի համատեղ կյանքը հարթ չէր ընթանում: Փոխադարձ մեղադրանքներ, վիրավորանքներ, չհասկացված և չսիրված լինելու երկուստեք զգացողություններ: Եվ այս ամենի տրամաբանական հետևանքը այն է լինում, որ զույգը բաժանվում է 4 տարի տևած ամուսնությունից հետո: Որդին, որը բանաստեղծուհու խոսքով օրհնություն էր, մեծ նվեր, մնաց մոր հետ:  Իհարկե, հետագայում նրան մեծացնելու հետ էլ բանաստեղծուհին բախվում է տարբեր դժվարությունների, որոնք իրենց արտացոլանքն են գտնում բանաստեղծուհու տողերում:

Բաժանումից հետո

Կապուտիկյանը տարիներ անց՝ 1961 թվականին, հորդորում է մարդկանց, ընկերներին, հարազատներին մեղավորներ չփնտրել, քանի որ նա փորձել է փակել կյանքի իր այդ էջը: Եվ ոչ մի կերպ չի ուզում վիրավորած լինել ազգի մեկ այլ հարգարժան գրող և իր նախկին ամուսին Հովհաննես Շիրազին:

Մի փնտրեք սիրո իմ տողերի տակ

Մարդկանց անուններ կորած ու հայտնի

Թվում է՝ ինձ էլ անհայտ են նրանք.

Դուք զուր մի՛ փնտրեք, նրանց չե՛ք գտնի: 

Սիլվա Կապուտիկյանն այդպես էլ անձնական երջանկություն չունեցավ: Փոխարենը նրան սիրեց մի ամբողջ ազգ՝ նրան խորհրդանիշ դարձնելով  մայրական սիրո, հայրենիքի և արդարության հետ: