Բոլորս էլ հիշում ենք լեգենդար ՙՙՄեր մանկության տանգոնՙ՚ ֆիլմի այն դրվագը, երբ Մհեր Մկրտչյանը կշտամբում էր սեփական որդուն դերասանություն անելու ու բեմերում խաղալու համար, համարում էր դա ՙՙկապիկություն՚՚:

Հետաքրքիր է, որ դերասանը հենց ինքն է անցել այդ ամենի միջով: Պատմենք Ձեզ մի զարմանահրաշ պատմություն Մեծ Լեգենդի կյանքից:

• Պատմում է Մհեր Մկրտչյանի եղբայրը՝ Ալբերտ Մկրտչյանը

Հայրս չէր սիրում Ֆրունզին, չէր սիրում, որ Ֆրունզը դերասան է դառնալու: Եվ ոչ միայն հայրս, այլև հորս ընկերները ծիծաղում էին, որ Մուշեղի տղան պետք է դերասան դառնա: Շատ դժվար էր նրա համար տեսնել այդ. միշտ ասում էր. «Դերասան ես հա՞, կապիկություն կենես, հա՞»:

Ու նյարդայնանում էր. շատ էր ուզում, որ Ֆրունզիկը նկարիչ դառնար:

… Դեռ Լենինականում մի ներկայացման ժամանակ հանկարծ լռության մեջ տեսա, որ հայրս գնում է դեպի բեմ: Վախեցած նայում էի. ինձ թվաց՝ պիտի բարձրանա բեմ և սկսի Մհերին ծեծել:

Գնաց, կանգնեց շատ մոտ, երկար նայեց Մհերին: Զգում էի, որ Մհերը շփոթված, վախեցած շարունակում էր խաղալ:

Երեկոյան հայրս ուշ եկավ տուն: Մհերը պառկած էր: Ոտքերից վերմակը քաշեց և ասաց. «Ֆրո՛ւնզ ջան, ապրի՛ս, կուզեմ այս գիշեր ոտքերիդ տակ պառկիմ, քնիմ»:

*****
Մի օր Մհերը երկար ժամանակ կանգնեց հայելու դիմաց, սանրվեց, սափրվեց, փողկապ կապեց: Մայրս կանգնած նայում էր ու վերջում հարցրեց . «Ա՛յ բալա, էս ո՞ւր կերթաս, էսպես երկա՜ր կսանրվիս, կթրաշվիս, գալըստուկ կկապես, դուխի կցանես վրեդ»:

Ասաց. «Մա՛մ ջան, բանկետի»:

«Ա՛յ բալա, էդ ի՞նչ տեղ է էդ բանկետը: Ես քեզնից հա լսում եմ, բայց բան չեմ հասկանում»:

«Մա՛մ ջան, մեծ դահլիճ է, երկար սեղան գցած: Թերթեր են, ժուռնալներ, գրքեր են, ու մենք նստած կարդում ենք»:

«Քոռանամ ես, բալա՛ ջան, գնա՛, գնա՛, բայց շատ չխմես»: