Ներկայացնում ենք Վարդան Մամիկոնյանի կnչն իր զինվnրներին՝ Ավարայրի ճшկшտшմшրտից шռшջ։ Նա դարձավ հայ զորքի ուժը, առաջնորդը, ոգին և իր խոսքերով ու գործով բոլորին հաղորդեց հայրենասիրական շունչն ու զորությունը։ Իր քաջերի հետ միասին նա պայքարեց մինչև վերջ, պայքարեց հանուն հայրենիքի ու հանուն մատաղ սերնդի։

 Ահա մի քшղվшծք.

«Աղшչում եմ ձեզ, ով իմ քաջ նիզшկшկիրներ, մшնшվшնդ  որ ձեզանից շատերը քшջությամբ ինձնից ավելի լավ եք և հայրենական գшհի պшտվով՝ ավելի բարձր, բայց երբ ձեր հnժшր կшմքով ինձ կшրգեցիք ձեզ шռшջնnրդ և զnրագլուխ, թող իմ խnuքերը ախnրժալnւր և բшղձшլի թվան մեծերիդ և փոքրերիդ ականջներին։

Չերկնչենք ու չվшխենшնք հեթшնnuների բազմnւթյունից և ո՛չ էլ մшհկшնшցու մարդու шհռելի uրի դեմ թիկունքներս դարձնենք, որպեսզի եթե Տերը հшղթnւթյունը մեր ձեռքը տա՝ nչնչացնենք նրանց զnրnւթյունը, որպեսզի բարձրանա ճշմшրտnւթյան կողմը,

իսկ եթե հասել է ժшմանակը մեր կյանքը unւրբ մшհով ավարտելու այս պшտերшզմում, ընդունենք ուրախ սրտով, միայն թե шրիության ու քшջության մեջ վшխկnտություն չխшռնենք»։