Արցախյան պատերազմի օրերին հարյուրավոր զինվորներ էին վիրավորովում ու նրանց շատ ծանր վիճակում տեղափոխում էին Ստեփանակերտի հիվանդանոց։ Չինք հասցնում մի հիվանդին վիրահատել ու հաջորդին էին բերում շատ ծանր վիճակում։ Պահ էր լինում խելագարության էինք հասնում էտ ամենը տեսնելուց։ Այս պասին պատմում է բժիկ Միքայելյանը։

Հերթական զինվորին բերեցին շատ ծանր վիճակում, գիտակցությունը տեղն էր, բայց շատ ծանր վիրավորումներ էր ստացել։ Ինձ խնդրեց, որ նածքան վիրահատությունը զանգահարեմ իր մորը։ Չգիտեի` ինչպես համոզեմ նրան, որ հիմա ավելի կարևոր է իր կյանքը փրկելը։ Հասկացա, որ տղան շատ է ցանկանում խոսել մոր հետ, համարը կարողացավ արտաբերել ու բուժքույրը զանգահարեց։

Տղան երեկու բառ միայն ասեց մորը ու ուշքը գնաց։ Հռախոսը ես անմիջապես վերցրեցի ու ասեցի, որ տղայի վիճակը նորմալ է ու անում ենք ամեն բան նրա կյանքը փրկելու համար։ Այդ փահին մայրը ինձ խնդրեց ինչ գնով էլ լինի փրկեմ իր միակ տղայի կյանքը։ Ամբողջ վիրահատության ընթացքում մոր ձայնը ականջիս էր։ Մենք կարողացանք փրկել զինվորին ու նրան տեղափոխեցին Երևան։