Յարխուշտան հին հայկական պար է, որը խորհրդանշում է երևակայական մենամարտը։ Ինչպես հայտնի է, յարխուշտան տարածված է եղել Արևմտյան Հայաստանում՝ Սասուն, Կարին, Վան, Սիվաս և այլ քաղաքներում։

Ռազմական պարը չափազանց երաժշտական, ուրախ պար է, որը վերաբերում է այսպես կոչված «ծափ» պարային տեսակին, որոնք հին ռազմական պարեր են:

Մեծ նշանակություն ունի այն, թե ինչպես է պարը կատարվում։ Համարվում է, որ երբ պարողները միմյանց ափերով են հարվածում, նրանց միջև տեղի է ունենում հատուկ էներգիայի փոխանակում հայրենի հողի, հայրենիքի ուժի և հզորության հետ:

Յարխուշտան պարել են մարտերից առաջ՝ զինվորների մարտական ոգին բարձրացնելու համար, ինչպես նաև մարտերից հետո՝ որպես հաղթանակի պար։

Ոմանք կարծում են, որ «Յարխուշտա» բառը նշանակում է «զենքի ընկեր», մյուսները պնդում են, որ այս բառը պարզապես խորհրդանշում է մարտական մականունը:

Պարողներն ու հրահանգիչները պարը համարում են ոչ թե պարզապես պար, այլ մարտարվեստ։ Այստեղ նաև ընթանում են մենամարտեր, որտեղ մասնակիցները ցուցադրում են պարի ազգային ոգին։

Չնայած ճակատագրի բոլոր դժվարություններին՝ հայ ժողովուրդը պայքարել է իր հողի, հավատի և ազատության համար։ Եվ առանցքային ուժերից մեկը, որն օգնում էր հայերին, նրանց հնագույն մշակույթն էր, այդ թվում՝ Յարխուշտա պարը։