Հերոսների մաին որքան էլ պատմենք, միևնույնն է նրանց սխրանքները վերջ չուննե։ Քսան տարեկան տղաների մեջ որքան հայրենասիրությունը պետք եռա, որ չխնայեն անգամ իրենց կյանք։ Սա մի սիերունդ է, որի հերոսական արարաքների մասին պատմությունը սերունդներին է փոխանցելու։ Պատերազմի ծանր օրերն էր, շունչ քաշելու ժամանակ չկար։

Թշնամին հրթիռակոծում էր երկնքից, արկերը թափվում էին տղերքի գլխին։ Հնարավոր չէր դուրս գալ կռվի, որովհետև  մի վայրկյանում կդառնային արկի զոհը։ Գեղամը իր ընկերների հետ մեկ ժամից ավել էր չէին կարողանում դուրս գալ խրամատից ու օգնության հասնել իրենց վիրավոր ընկերներին։ Տղերքը դաշտում արնաքամ էին լինում, բայց հրաման կար դուս չգալ խրամատներից։ Գեղամի ամենամոտ ընկերը դաշտում ընկած էր արդեն մեկ ժամից ավել ու արնաքամ էր լինում։

Տղերքի սրտից արուն էր գնում, չգիտեին ոնց հասնեին տղերքին որ գոնե քարշ տալ հասցնեին ապահով տեղ։ Գեղամը ու իր մյուս ընկերը վճռեցին դուրս գալ ու վազել անկանոն շարժումներով, որպեսզի թշնամին չկարողանա նշանառության տակ վերցնել իրենց։ Մի կերպ հասան տղերքին, Գեղամը գրկեց արնաքամ եղող ընկերոջ ու սկսեց վազել։ Մի քանի քայլ էր արել, երբ կրակեցին նրա ոտքին, մի պահ ծնկի եկավ, հետո նորից գրկեց ընկերոջը ու մի կերպ հասավ ապահով վայր։ Ու հանկարց տեսան, որ մյուս ընկերը չկարողացավ հետ գալ, թշնամին հասցրել էր նրան էլ խփել։