Իսկ դուք գիտեք, որ Եղիշե Չարենցը տաքարյուն բնավորություն ուներ, որի պատճառով հաճախ ընկնում էր անախորժությունների մեջ։

Այդպիսի մի միջադեպ է պատահում 1926 թ-ի սեպտեմբերի 5-ին Երևանի ներկայիս Աբովյան փողոցում, երբ բանաստեղծը կրակում և վիրավորում է իրավաբան Սերգեյ Այվազյանի աղջկան, հետագայում հայտնի կոմպոզիտոր Արտեմի Այվազյանի քրոջը՝ Մարիաննային:

Դեպքից հետո Չարենցը ձերբակալվում է՝ դատապարտվելով նախ՝ 8, ապա 3 տարվա ազատազրկման: Սակայն բանտում անցկացնում է մոտ 6 ամիս։

Միջադեպը տարբեր կերպ են ներկայացվում, սակայն ամենահավանականն երևի թե Ստեփան Զորյանի հուշերն են, քանի որ պարզ է դառնում, որ  Չարենցի մտերիմ ընկերներն էին ինչ-որ չափով մեղավոր տեղի ունեցածի մեջ:

Պատմությունը Զորյանին է հասել Չարենցի դատապաշտպանի միջոցով, ով  իրավաբան Գրիգոր Չուբարյանն էր՝ հետագայում հայտնի քանդակագործ Ղուկաս Չուբարյանի հայրը:

 Ներկայացնում ենք դեպքի մանրամասները Որպես դատապաշտպան՝ նա մանրամասն հարցուփորձել է թե՛ իրեն՝ Չարեն­ցին, և թե՛ այդ գործին մասնակից Ա. Բակունցին, նկարիչ Ս. Արուտչյանին և ինչ-որ Մաթևոսյանի։

Ճաշարանում միմյանց հետ նստած են եղել Բակունցը, Չարենցը, նկարիչ Արուտչյանը և Մատթևոսյանը։ Այդ նույն ճաշարանում էր նաև Այվազյանի աղջիկը ընկերուհիների հետ։ Չարենցի ընկերները, մատնացույց անելով աղջկան, ասում են Չարենցին.

— Ուզում էիր նրա հետ ծանոթանալ, բայց չես կարողանում։

—Կարող եմ, — ասում է Չարենցը։

— Չես կարող, —պատասխանում են նրան ընկերները։

— Եթե չխոսի հետս՝ կկրակեմ։

— Դե ստորագրություն տուր, որ կկրակես, — ասում է նրանցից մեկը։

Եվ Չարենցը մեկի բլոկնոտում գրում-ստորագրում է, թե մերժումի դեպքում կկրակի։

Երկու օր անց Չարենցին ասում են, որ այդ աղջիկը թատրոնում է ։ Իսկ Բակունցը նրան  է տալիս իր ատրճանակը։ Եվ իսկապես, քիչ հետո աղջիկը դուրս է գալիս թատրոնից իր հոր հետ։ Չարենցը հետևում է նրանց։ Իսկ հետո դիմում աղջկան։

Աղջիկը, իր անունը լսելով, կանգնում է։ Չարենցը մոտենում է և ձեռքը բռնում.

— Ես քեզ սիրում եմ, դու ինչո՞ւ չես ուզում ինձ հետ լինել։

— Դուք կին ունեք, գնացեք Ձեր կնոջ մոտ, — ասում է աղջիկը և արագ հետևում հորը։

ԵՎ մինչ նա հորը կհասներ, Չարենցը կրակում է նրա վրա։ Եվ այսպես Չարենցը հայտնվում է դատարանում։