Արևելահայերենում մենք ասում ենք «փախլավա», իսկ արևմտահայերենում՝ «բախլավա»։ Թուրքերենում «խ» ձայն չկա, այդ պատճառով «փախլավան» վերածվել է «բակլավայի»։ Այնուհետեւ այդ անունը ընդունվել է այլ լեզուներով և ժողովուրդների կողմից: Ինչպես միշտ, չգիտես ինչու, հայկական մշակույթի տարրեր հայտնի են դառնում թուրքերեն անուններով, և ավաղ, ընկալվում որպես թուրքական մշակույթ:

«Բակլավայի» պատմությունը սկսվում է Թուրքիայի Գազիանթեփ քաղաքում։

1921 թվականի փետրվարին թուրքական կառավարությունը քաղաքին շնորհեց غازى عينتاب, «Գազի Այինթաբ» անվանումը՝ ֆրանս-թուրքական պատերազմի ժամանակ ֆրանսիական պաշարման դիմադրությունը նշելու համար։ 1928 թվականին քաղաքը ստացել է Գազիանթեպ անվանումը։

Քաղաքը նախկինում կոչվում էր և այժմ ոչ պաշտոնապես կոչվում է Անտեպ: Ենթադրվում է, որ քաղաքի անվանումը ծագել է խեթական «խանթափից», ինչը նշանակում է «ցարական երկիր»։ Խեթական բառը ինչ-որ պահի փոխառվել է պարսիկների կողմից և նոր նշանակություն է ստացել՝ «աղբյուրներով լի»։ Այսպիսով, Գազիանթեփ երկիրը մտնում է Խեթական թագավորության մեջ: Ավելին, առաջին փախլավան խեթերն են պատրաստել։

Իսկ ովքե՞ր են խեթերի ուղիղ նախնիները։ Խեթերի անմիջական նախնիները ՀԱՅԵՐՆ են ։

Փախլավան հայկական և արևելյան խոհանոցի ամենահայտնի և նրբահամ ուտեստներից մեկն է։ Հայաստանում կան փախլավայի մի քանի լայն տարածում ունեցող տեսակներ, այդ թվում՝ Երևանն ու Գավառը։ Հայկական փախլավայի գլխավոր գաղտնիքը խմորի շերտերի ճիշտ քանակն է, օրինակ, Գավառի փախլավայի մոտ 48 շերտ կա, իսկ Երևանյան փախլավայի մոտ՝ 28։