Արամ Բախշյանը ծնվել է 1944 թվականին Վաշինգտոնում: Բախշյանը եղել է անկախ լրագրող, խմբագիր, արվեստաբան, Հարվարդի համալսարանի դասախոս: Բայց ավելի մեծ ճանաչում նա ձեռք է բերել որպես բարձրաստիճան պաշտոնյաների, պետական, քաղաքական, հասարակական գործիչների և գործարարների տեքստերի ու ելույթների կազմող՝ այլ կերպ ասած սփիչռայթեր:

Իր կարիերայի ճանապարհին նա գրեթե անտեսանելի է եղել, միայն լսվել են նրա մտքերը, գաղափարները և ելույթները, որոնք արտահայտվում էին ամերիկյան բարձր պաշտոնյաների կողմից: Նրա ընտանիքը քաղաքականությամբ զբաղված չէր պրոֆեսիոնալ մակարդակով, բայց միշտ հետևում էր երկրում ընթացող իրադարձություններին և աջակցում Հանրապետական ​​կուսակցությանը: Հետևաբար, Արամ Բախշյանը չէր կարող հեռու մնալ հասարակական և քաղաքական կյանքից: 22 տարեկան հասակում նա ստացավ իր առաջին քաղաքական աշխատանքը ԱՄՆ Կոնգրեսի ներքո:

Արամ Բախշյանին դիմել են սենատորներ և այլ բարձրաստիճան գործիչներ: Նրա աշխատանքը Հանրապետական ​​ազգային կոմիտեում նկատվեց նախագահ Ռիչարդ Նիքսոնի կողմից, ինչի արդյունքում Բախշյանը նշանակվեց նրա անձնական ճառագիր, իսկ Նիքսոնի հրաժարականից հետո միացավ նախագահ Ջերալդ Ֆորդի ճառագիրների թիմին:

1970-ականների վերջին Արամ Բախշյանը հեռացավ նախագահի աշխատակազմից և սկսեց դասավանդել Հարվարդի համալսարանի Ջոն Ֆ. Քենեդու անվան կառավարման դպրոցում:

Սպիտակ տուն հայորդին վերադարձավ արդեն 40-րդ ԱՄՆ նախագահ Ռոնալդ Ռեյգանի օրոք: 1981 թ. մարտին Արամ Բախշյանը նշանակվեց նախագահի հատուկ օգնական`արվեստի, հումանիտար գիտությունների, կրթության և միջազգային հարցերի գծով: 1982 թ. մայիսին Ռեյգանը նշանակեց Բախշյանին իր անձնական ճառագիր՝ գնահատելով նրա աշխատանքը: 1983 թ. սեպտեմբերին, երկար տարիների պետական ​​ծառայությունից հետո Արամ Բախշյանը լքեց Սպիտակ տունը լրագրողական գործունեության համար:

Բախշյանը հայոց լեզվին չի տիրապետում, և այդ փաստը դժգոհություն է առաջացնում շատերի շրջանում: Սակայն նա չի համարում լեզվի տիրապետումը հայրենասիրության գլխավոր չափանիշ:

Ես փշաքաղվում եմ հայ եկեղեցու պատարագից… և չնայած ես չեմ հասկանում բառերը, ես զգում եմ դրանց կենսունակությունը… և այն փաստը, որ շատ սերունդներ հազարավոր տարիներ շարունակ զոհ են գնացել հանուն այս երգի կյանքի… Երբ ես նստում եմ մի սեղանի շուրջ այլ հայերի հետ, հացն ու գինին այլ համ են ստանում… » — հարցազրույցներից մեկի ժամանակ ասել է Բախշյանը: