Երկար տարիներ հայերն ու ադրբեջնցիները ապրեցին միասին: Սա չի նշանակում, որ հայերը այնքան հաշտ էին իրենց հարևանների հետ, որ տարիներով ապրում էին, այլ ճակատագրի ու հանգամանքների բերումով նրանք այնտեղ էին ապրում: Այդ տարիներին հայերը շատ ագամներ էին տեսել իրենց հարևանների դաժանությունն ու անմարդկային քայլերը:

Ու ապրելով այնտեղ՝ նրանք շարունակում էին շատ զգույշ լինել: Երեխաներին մեծ ուշադրություն էին դարձնում, քանի որ մի քանի անգամ արդեն հայ երեխաները սպանվել էին ադրբեջանցիների ձեռքով: Գալիա տատաիկը ապրում էր Բաքվում իր տղայի հետ, ամուսինը մի քանի տարի առաջ էր մահացել: Տատը շատ ազնիվ ու բարի էր, որ կարողացել էր իր թուրք հարևանին վստահել այնքան, որ վերջինս գնում-գալիս էր իր տուն: Երկար տարիներ ապրել էին իրար կողք կողքի:

Բայց թուրքի արյան մեջ արնախում լինելու փաստը միշտ կա ու կլինի: Գալյա տատիկին գարնան մի օր սպանված գտան սեփական տան մեջ: Նրան խեղդել էին բարձով ու տարել նրա ողջ ոսկեղենը: Տղան անմիջապես կասկածել էր հարևանուհուն: Ու փաստորեն չէր սխալվեկլ: Հենց այդ օրը թուրքը փախել էր իր բնակության վայրից: Նրան տարիներ անց միայն կարողացան գտնել ու բերել դատարան: Կինը ընդունել էր իր հանցանքը, բայց դա չփրկեց իրեն հասանելիք պատիժը ստանալուց: