«Եթե այս տարիներին պիտի մահանամ, թող այն լինի բանակում, քանզի մնացած բոլոր մահերն անարժեք են»:

Սա նորօրյա հերոս Սայաթ Բարսեղյանի մտորումներն են դեռ 2014թ., երբ վերջինս ընդամենը 18 տարեկան էր: Սայաթն անզուգական հայի կերպարի խտացում էր, ում սրտում ու հոգում միաժամանակ ներդաշնակվել են նվիրված որդին, նպատակասլաց անհատը, կարեկից ընկերն ու հայրենապաշտ քաջորդին:

Սեպտեմբերի 27-ին պատերազմի սկսվելուց ընդամենը ժամեր անց Սայաթը կամավորագրվեց հայոց բանակին: Իր կազմակերպչական բացառիկ տաղանդն ու ռազմական գիտելիքները Սայաթին կարճ ժամանակում թույլ տվեցին դառնալ դասակի հրամանատար:Պատերազմական մի կենսագրություն էլ Սայաթն իր ետևում թողել էր Ապրիլյան Քառօրյայի ժամանակ: Քառօրյա պատերազմից հետո նա ուխտ էր արել վառ պահելու իր հերոսացած ընկերների հիշատակը:

Այս նպատակին ծառայեցրած Սայաթի վերջին գործը եղավ ռազմադաշտ մեկնելուց ընդամենը 6 օր առաջ` սեպտեմբերի 21-ին, Արագածի հարավային գագաթին Ապրիլյան Քառօրյա պատերազմի զոհերին նվիրված հուշակոթողի տեղադրումը: Իսկ այսօր արդեն Սայաթի անունն է գրվում հայ ռազմի պատմության նոր հերոսապատումների էջերում:Սայաթը մեկն էր, ում առաջիկա ու հեռահար բոլոր նպատակները պտտվում էին հայրենիքի շուրջ: Նա ոգու հսկա էր, ով ավելի շատ ապրում, զգում էր Հայաստանը, գործում էր հանուն Հայաստանի, իսկ խոսքի մեջ խիստ զուսպ էր: Եվ այդպես հերոսավայել էլ նահատակվեց` դառնալով հայրենի հողի հարատևության հավերժական երաշխիք: