Յոզոֆ Մանթշովը՝ Ալեքսանդր Մանթաշովի որդին, մի օր հանդիպում է Մարտիրոս Սարյանին ու խնդրում նկարել իր դիմանկարը:

Այդ օրերին Սարյանը դրամի կարիք ուներ ու առաջարկը նրա համար հենց ճիշտ ժամանակին եղավ:

Պայմանավորված օրը Սարյանը գնում է Մանթաշովի մոտ։ Ծառայի ուղեկցությամբ մտնում է ներս , տեսնում է երիտասարդը քնած է․ վաղ առավոտյան վերադարձել էր գիշերային խրախճանքից ու քուն մտել։

Մանթաշովն արթնանում է մեծ դժվարությամբ և քիչ անց երևում ընդունարանում՝ քնաթաթախ աչքերով, մի գունագեղ պարսկական խալաթի մեջ փաթաթված։ Ներողություն է խնդրում նկարչից՝ այդ վիճակով ընդունելու համար և ասում, որ շատ շուտ կզգեստափոխվի։

Սարյանը խնդրում է Մանթաշովին մնալ խալաթի մեջ, որոշում է հենց այդպես էլ նկարել նրան:

«Այնքան ուժեղ էր տպավորությունը, կերպարն այնքան սուր մխվեց գլխումս, որ կարող էի նկարել առանց նրա ներկայության։

Երբ վերջացրի նկարը, նայեց և ոչինչ չասաց։ Այդպես էլ չհասկացա՝ հավանե՞ց, թե՞ չէ։ Սակայն նկարն ինձ դուր եկավ»։

Մանթաշովը ներողոթյուն խնդրեց ու գնաց՝ չգիտես՝ ուր:

Քիչ անց վերադարձավ ու սեղանին դրեց մի ծրար՝ասելով, որ դա նկարչի աշխատանքի արդյունքն է:

Դիմանկարի վճարը հազար ռուբլի էր։ Սակայն երբ Սարյանը հաշվում է, այտեղ պայմանավորված գումարի կեսն էր:

Սարյանը վերցնում է միայն հազարը , իսկ մնացածը թողնում է սեղանին։

Յոզեֆ Մանթաշովը խնդրում է վերցնել ամբողջ գումարը։ Սարյանն, առանց մի վայրկյան մտածելու, կտրուկ հրաժարվում է, վերցնում իր գումարը, շնորհակալություն հայտնում և հեռանում:

• Նկարիչը հետագայում մտաբերում է.

— 1926 թ․կառավարությունն ինձ ուղարկեց Փարիզ: 1928 թ․ այնտեղ բացվեց իմ անհատական ցուցահանդեսը։

Մի օր ինձ մոտեցավ բավական վատ հագնված մի մարդ։

-Չե՞ք ճանաչում,-հարցրեց;

-Ո´չ,-պատասխանեցի։ Աչքերը ծանոթ էին, բայց տեղը չբերի, թե ով կարող էր լինել։

-Մանթաշյանն եմ, Յոզեֆը,-հանգիստ ասաց նա։-Ինձ նկարել եք , պատերազմի ժամանակ էր, հիշեցի՞ք։

Իսկապես նա էր , շատ էր փոխվել։ Տխուր հայացքը դարձրեց պատին կախված նկարներին և ասաց․

— Շատ ուրախ եմ Ձեր հաջողության համար;

Մոտեցավ , նայեց մի քանի նկար մոտիկից, մի ուրիշը՝ հեռվից , մեկն՝ ավելի ուշադրությամբ , մյուսը՝ թեթևակի , ապա մոտեցավ ինձ ու ասաց․

—Ի῀նչ լավ կլիներ , եթե այն ժամանակ , երբ ինձ նկարում էիք , հպարտություն չանեիք և չհրաժարվեիք իմ առաջարկած ավել գումարից, – մի պահ կանգ առավ , հետո շարունակեց .

-Այդ դեպքում հիմա իրավունք կունենայի , բարոյական իրավունք ,իմ այս թշվառ վիճակում աջակցություն խնդրել Ձեզնից ։

Եվ չսպասելով պատասխանի՝ գլուխը կախ շրջվեց ու հուսահատ քայլելով դիմեց դեպի դուռը։