Ձմեռ է՝ փետրվար ամիսը, երբ ՀԱՅԵՐԸ վերցրին Խոջալուն։ Ադրբեջանցի մայրեր իրենց նորածինները ձեռքներին փախան անտառ։ Վարդանը հասկացավ, որ նման ցուրտ եղանակների պայմաններում, այն էլ սոված, նրանք երկար չեն դիմանա: Նա գնաց անտառ, գտավ նրանց, դուրս բերեց ու սկսեց հոգ տանել նրանց մասին:

Առաջին հերթին նա մտածում էր երեխաների մասին: Նա բացեց խտացրած կաթը, խառնեց ջրով, լցրեց շշերի մեջ, ծծակ գտավ և սկսեց կերակրել փոքրերին։ Այնուհետև նա պատռեց վերմակները և բաժանեց մայրերին, որպեսզի նրանք ծածկեն իրենց առանց այն էլ սառած ոտքերը: Նա շատ էր անհանգստանում կանանց համար, հանկարծ չզրկվեն ոտքերից ցրտահարության պատճառով:

Վարդանի ընկերներն ինչ-որ պահի անգամ նեղացան՝ ուտելիքը առանց այն էլ քիչ էր, իսկ Վարդանը կերակրում էր ադրբեջանցի գերիներին, թշնամի կոչվածին։

Այնուհետև Վարդանը ավտոբուսով կանանց և երեխաներին տարավ անվտանգ վայր, որպեսզի նրանք կարողանան վերամիավորվել իրենց մարդկանց հետ։ Սակայն ադրբեջանցի կինը կրակեց Վարդանի վրա, որից հետո սպանվեց մեր զինվորներից մեկի կողմից, և այդքանից հետո Վարդանը բղավեց. «Նա կին է, չկրակես նրա վրա»:

Վարդանը շոկոլադով օծեց արտասվող սոված երեխայի շրթունքները, որից հետո մոր համար վիտամիններ պարունակող տուփ գտավ և ասաց. «Կեր, որ կարողանաս երեխայիդ կաթ տալ»: Կնոջ դեմքին զարմանքի արտահայտություն կար, բայց հետո նա ժպտաց։ Նա չէր կարող հավատալ իր աչքերին: Տարօրինակ էր այդ թշնամի Վարդանը, ում ուժի մասին լեգենդներ էին պտտվում։ Նա վերաբերվում էր ադրբեջանցի կանանց եղբոր պես:

«Փոքրիկին դաստիարակիր և արժանի մարդ դարձրու, այնպես, որ նա մեզ վրա չհարձակվի, հակառակ դեպքում իմ որդին կկռվի նրա դեմ և պարտության կմատնի: Մի փորձեք գրավել մեր երկիրը, մեր հողերը, այն տրված է մեզ ԱՍՏԾՈ կողմից»,- ասաց Վարդանը:

Վարդանը արդեն ուզում էր հեռանալ, բայց հանկարծ այդ ընտանիքի ավագ պապը կանչեց նրան. «Որդիս, որդիս…»:

Ծերունին խնդրեց Վարդանին իջնել իր հետ նկուղ՝ նվերի համար: Նա իր զենքը տվեց Վարդանին ու ասաց.
«Որդիս, քո մարդկայնությունը գալիս է Աստծուց, ճշմարտությունը քո կողմն է։ Այս զենքով նրանք ցանկանում են գրավել ձեր հողերը, ձեր հայրենիքը, ուստի սա տալիս եմ քեզ, պաշտպանիր քո հողերը»: