Վեհափառ հայրապետի շուրջ քառասնամյա գահակալությունը, որ համընկավ ստալինյան բռնապետության թոթափման, մտքի ազատագրման ու մարդկային արժեքների վերականգնման տառապագին տարիներին, եղավ համակ նվիրումի, եկեղեցական բարեշինության եւ ազգային զարթոնքի լիապարփակ ժամանակաշրջան:

Պատմում են, որ դիվանագիտական մի հանդիպման ժամանակ Հայստանի պատվիարկությունը հադիպում պետք է ունենար թուրքիայի դեսպանի հետ, ընդունող հանձնաժողովի մեջ էր նաև Վազգեն Վոհափառը: Բնականաբար բոլորի տեղերը արդեն որոշված էր, բայց հանկարց ներս է մտնում վեհափառը տեսնում է, որ իր կողքի մադը թուրքիայի դեսպանն է, նա շատ հանգիտ կերպով գնում է ու նստում լրիվ այլ տեղ, կարծես հենց դա էր իր համար նախատեսված տեղը: Հայրապետը մինչև իր մահվան վերջին օրն էլ չկարողացավ ներել հայ ժողովրդի դեմ ցեղասպանություն իրականացրած այդ ազգին:

Մահվանից շաբաթներ առաջ՝ հուլիսի 29-ին, արժեքների պահպանության ու զարգացման գործում դրսևորած անձնուրաց նվիրումի և մատուցած բացառիկ ծառայությունների համար” Ամենայն հայոց կաթողիկոս, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Վազգեն Առաջինին շնորհեվց «Հայաստանի ազգային հերոս» ՀՀ բարձրագույն կոչումն: