Հին հայկական օրացույցը պարունակում էր ոչ միայն ամիսների ու օրերի, այլ նաև ժամերի անուններ:

Թեև հին հայերի կողմից օգտագործվող «ամսվա երեսուն օր» և «տարվա տասներկու ամիս» անունները կարող են ծանոթ թվալ, արագ հաշվարկը նաև ցույց կտա, որ դա գումարվում է մինչև 360 օր:

Օրերի անունները կապված էին հին աստվածների, հերոսների կամ բնական առարկաների հետ։ Օգտագործվել են նաև «Արեգ» և «Աստղիկ» անունները, որոնք համապատասխանաբար նշանակում են «Արև» և «Վեներա», «Մասիս» և «Արագած», որոնք մինչ օրս Հայաստանի լեռների անուններն են։ Ժամացույցների անվանումները համեմատվել են նաև բնական երևույթների հետ, ինչպիսիք են՝ «Արշալույս» կամ «Մթնշաղ» («Մտացյալ», բառացի՝ «մթնած») կամ «Արշալույս» («Ավաչոս», բառացի՝ «Թռչնի ծլվլոց»։ »):

Մոտ 552 թ. տեղի ունեցավ օրացույցային բարեփոխում, այսպես կոչված, հայկական դարաշրջանի ներդրմամբ։ Այս համարակալման համակարգը դեռևս հիշատակվում է եկեղեցական միջավայրում։ Օրինակ՝ մ.թ. 2014 թվականը համապատասխանում է մ.թ. 1461 թ.

Իրականում, եթե հաշվում եք 552-ից, կստանաք 1462, սակայն, թե կոնկրետ երբ է փոխվում տարին, կախված է ձեր օգտագործած օրացուցային համակարգից. դա ամեն դեպքում չի լինում հունվարի 1-ին:

Հայերը ժամանակի ընթացքում ընդունեցին շաբաթվա յոթ օրերի և այսօր մեզ հայտնի տասներկու ամիսների անունները։ Նախկինում օրերը կոչվում էին մոլորակների կամ աստվածների անուններով, ինչպես ժամանակակից անգլերենում (օրինակ՝ «Կիրակի» կամ «Երկուշաբթի» — անվանվել են «Արև» և «Լուսին» երկնային մարմինների անուններով):

Բայց ժամանակակից հայերենը շաբաթվա օրերի մեծ մասում օգտագործում է թվեր։ Երկուշաբթին, այսօր մեզ համար զարմանալիորեն «շաբաթվա երկրորդն է» («Էրկուշապտի», արեւմտահայերեն արտասանությամբ՝ «Էրգուշապտի»)։ Ինչու՞ է աշխատանքային շաբաթը սկսվում երկրորդ օրը:

Քանի որ ենթադրվում էր, որ կիրակի օրը պետք է սկսվեր բոլոր գործերը: Սա գոնե քրիստոնեական ավանդույթ է։ Այս օրվա անունը հայերեն նշանակում է «Տիրոջ օր»՝ «Կիրակի» կամ «Գիրագի» արեւելահայերեն կամ արեւմտահայերեն (հունարեն «Տեր» բառից)։