36-ամյա նկարիչ Աշոտ Ակողլյանը պատերազմի լուրն իմանալուն պես անմիջապես կամավորագրվել և սեպտեմբերի 29-ից Մարտունի 2-րդում հայրենիքի պաշտպանության համար թեժ մարտերին է մասնակցել։ Հայրը՝ գեղանկարիչ Մարտին Ակողլյանը, պատմում է՝ որդին 44-օրյա պատերազմում զոհվել է, վիրավոր լինելով հանդերձ՝ մինչև վերջին վայրկյանը պայքար մղելով։

«Աշոտը սիրահարված էր Հայոց աշխարհին, լեռներին, ձորերին, իր երկրին»,- նշում է հայրը։

Աշոտ Ակողլյանը սովորել է Փանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի պետական քոլեջում, այնուհետև զորակոչվել է բանակ, ծառայել Ստեփանավանում հրթիռային զորքերում, որից հետո ընդունվել էր Երևանի գեղարվեստի պետական ակադեմիա, սակայն չէր ավարտել։ Ամուսնացած է, ունի մեկ դուստր։

Հայրը, ճանաչելով տղային, գիտեր, որ որդին մինչև վերջ պայքարելու է և որևէ վայրկյան չի նահանջելու։ Հայրը հիշում է, որ վերջին անգամ որդու հետ խոսելիս ասել էր՝ գոնե մեկ-երկու օրով արի, սակայն նա բարկացել էր․ 

Պատերազմի ժամանակ հայրը Աշոտի հետ վերջին անգամ խոսել է հոկտեմբերի 21-ին։ 

Մարտինը 44-օրյա պատերազմի ամբողջ ժամանակ արվեստանոցում է անցկացրել՝ մտքով իր ու մյուս բոլոր տղաների հետ։ Փորձել է ստեղծագործել, բայց չի ստացվել:

Աշոտ Ակողլյանը զոհվել է «Բայրաքթարի» հարվածից, բեկորային վնասվածք է ստացել թիկունքի և դեմքի հատվածում։ Հունվարի 27-ին Աշոտ Ակողլյանին հողին են հանձնել Եռաբլուրում։

Մարտին Ակողլյանին և ընտանիքի մյուս անդամներին այսօր ապրելու հույս է տալիս որդու ժառանգը՝ Նատալին․ 

«Շատ դժվար է հատկապես տիկնոջ ու մայրիկի համար, եթե աղջնակը չլիներ, չգիտեմ, թե ինչ կարող ա լիներ մայրիկի ու տիկնոջս հետ»։

Մարտին Ակողլյանը պատերազմից հետո սկսել է նորից ստեղծագործական կյանքի վերադառնալ, ասում է՝ պետք է ապրել, արարել, աշխատել։ Արվեստանոցում փակցված են պատերազմից հետո արված գեղանկարները, մատնացույց է անում գեղանկարներից մեկն ու ասում՝ այն արդեն վաճառված է։

Որդու զոհվելուց հետո հայրը մի գլխավոր նպատակ ունի՝ ամեն ինչ անել, որ թոռնիկի համար ապրելու լավ պայմաններ ստեղծի, հասցնի իր նպատակներին․

«Ես որդուս հանդեպ, ինչպես ինքը՝ հայրենիքի, պարտք ունեմ, իր եղբայրն էլ ունի: Թե մենք էդ ո՞նց կարտահայտենք՝ դա մենք կորոշենք, բայց իր թողած ժառանգին, իմ թոռնիկին ես պիտի ոտքի կանգնեցնեմ, մինչև չլուծվի էդ հարցը, ես չեմ պատրաստվում կյանքից հեռանալ»,- ասում է հայրն ու հայացքն ուղղում արվեստանոցի պատին փակցված տղայի դիմնակարին։