Հին հայկական ֆիլմերը այնպիսի կոլորիտային են և այնպիսի համ ու հոտ ունեն, որ մինչ օրս էլ մարդիկ սիրում են դիտել դրանք: Ամենահայտնի և սիրված ֆիլմերից մեկն էլ Հարսնացուն Հյուսիսից  ֆիլմն է, որի  ժամանակ տեղի ունեցած  խոսակցություններից շատերը դարձել են թևավոր խոսքեր և օգտագործվում են նաև ֆիլմից դուրս ՝ տարբեր իրավիճակներում:

Մուրադը կատաղել ա։

Որ ասում եմ ես, նշանակում ա՝ Արուսն էլ հետս ա։

Ուրեմը Մուրադը ճամփա գնալ չգիտի, Սերոբը պիտի ճամփա ցույց տա՞։

Տո այ  ալամեզո՛ն, դու սեղան նստո՞ղ ես, կենաց ասո՞ղ ես, բա ինձ չեն ասի` էս ու՞մ ես բերել։

Ասա ջահել աղջիկ ես, մազերդ ինչի՞ ես բոքս կտրել:

Կոստյու՞մն է, որ քեզ պիտի զարդարե:

Ա˜զատ, Սե˜րոբ, Մուրա˜դ, ո՛սկի ա, ո՛սկի:

Հասկացա՛: Հենց նեղն են ընկնում` Սերոբ, հասի՛:

Գլխին բան կար, չճանաչեցի:

Մարդը պարզորոշ գրած է. «…մեժդու նամի վսյո րեշենո»:

 Ուրեմն ես` Փարսադանի տղա Մուրադս, գամ հասնեմ  էստեղ` ինձ ասեն` նե՞տ:

Որ այդպես է, քեզի հակառակ պիտի երթամ: