Հին ժամանակներում Հայաստանում ապրում էր այնքան մարդ, որքան դեղձի ծառ կար երկրում։ Երբ ցանկացած ընտանիքում երեխա էր ծնվում, հայտնվում էր գեղեցկության աստվածուհի Աստղիկը և տան դարպասի մոտ դեղձի կորիզ էր նետում։ Այսպիսով, նա շնորհավորում էր նորածնի ծնողներին ու հարազատներին։

Այդ ժամանակ երեխայի հայրը կամ պապը դուրս էին գալիս դարպասից, վերցնում կորիզը ու տնկում իրենց այգում։ Երբ սերմը վերածվում էր սածիլների, փոքրիկը սկսում էր քայլել։ Երբ ծաղիկները ծաղկում էին, երեխան սկսում էր իր առաջին բառերը արտաբերել: Եվ մինչ տունը լցված էր փոքրիկի բերկրանքով, դեղձենին աճում էր ոչ պակաս ակտիվությամբ՝ ծաղկելով վարդագույն ծաղիկներով, զարդարելով այգին և իր գեղեցկությամբ ու բույրով առանձնանալով մյուս ծաղկած ծառերից։

Ահա թե ինչու հին ժամանակներում մարդիկ չէին խոսում, այլ երգում, և նրանց խոսքերը երգի խոսքեր էին` գեղեցիկ և մաքուր: Իսկ նրանց լեզուն նման էր աստվածային մեղեդու նոտաներին։ Իսկ հայոց լեզուն կոչվում էր թագավորական լեզու։

Բայց եթե ինչ-որ մեկը եռուզեռի մեջ կամ թյուրիմացության պատճառով մոռանում էր երեխայի ծննդյան օրը դուրս գալ դարպասից դուրս, վերցնել դեղձի սերմը և տնկել, ապա երկրում դեղձի յուրահատուկ բույրը քչանում էր և գեղեցիկ լեզվից անհետանում էր մի շքեղ բառ։