Պատմությունը Վանից գաղթած մի տղայի մասին է: Պատմում է նրա թոռնուհին՝ Լարա Վանյանը։

«Իմ պապը՝ Գուրգենը, 11 տարեկան էր, երբ Վանի մերձակայքում գտնվող Արդամեդ գյուղում մոլեգնում էր Ցեղասպանությունը։ Նրա ընտանիքի մեծ մասը սպանվել է թուրքերի կողմից, սակայն նրա հորն ու քրոջը հաջողվել է փախչել։ Նրա չորս եղբայրներն ու քույրերը մահացել են։

Կոտորածից մի քանի րոպե առաջ նա և իր ընկերները խաղում էին փողոցում, երբ նրանց վրա հանկարծակի հարձակվեցին թրերով զինված թուրքերը։ Խուճապի մեջ երեխաները փորձել են փախչել կամ թաքնվել։

Պապին հաջողվել է թաքնվել խոտի դեզի մեջ։ Նա տեսել է, թե ինչպես են սպանել իր ընկերներին, և վստահ է եղել, որ հաջորդը իր հերթն էր։ Մի քանի ժամ անց, երբ գիշերը եկավ, նա դուրս եկավ խոտի տակից, բայց նկատեց մոտեցող թուրքերին։ Այս անգամ նա ստիպված էր թաքնվել իր մահացած ընկերների մարմինների տակ։

Թուրքերը սկսել են մահացածներին հարվածներ հասցնել իրենց թրերով՝ համոզվելու համար, որ երեխաները մահացած են։ Նրանք գրեթե մոտեցան պապիս, երբ հրամանատարը հետ կանչեց նրանց։

Զանգվածային սպանությունները շարունակվել են արդեն երկար տարիներ։ Պապս սովամահ է եղել, նրան մանկատուն են ուղարկել, իսկ երբ ամերիկյան բարեգործական կազմակերպությունը սնանկացել է, նրան ստրկության են վաճառել Հունաստան։ Ի վերջո, նա կարողացավ վերամիավորվել իր հոր հետ, ով Ամերիկայում էր զանգվածային սպանությունների ժամանակ: Հայրը նրան գումար էր ուղարկում, որպեսզի նա կարողանար իր ազատությունը հետ գնել հույն Տիրոջից և տոմս գնել դեպի Արգենտինա։

Ավելի ուշ պապս փրկվածների հետ միասին կառուցել է հայկական դպրոցներ, եկեղեցի Բուենոս Այրեսում և մասնակցել մեծ հայկական համայնքի ստեղծմանը։

Մայրս ծնվել է Բուենոս Այրեսում։ Ես էլ ծնված կլինեի այնտեղ, եթե նա մի օր չգնար Լոս Անջելես և չսիրահարվեր իմ հորը։ Ժամանակի ընթացքում մեր ամբողջ ընտանիքը տեղափոխվեց Լոս Անջելես։

Պապս մահացավ 95 տարեկան հասակում: Նա կարողացավ իր պատմությունը, ժառանգությունը, խառնվածքը և երազանքները փոխանցել իր թոռներին։ Մայրս՝ Ալիսա Կիրակոսյանը, գիրք է գրել՝ հիմնված պապիս հուշերի վրա։ Մորս մահից մեկ տարի անց ես այդ գիրքը հրատարակեցի Լոս Անջելեսում»։