Նախկինում ՀԱՅԵՐԸ դավանում էին հեթանոսություն և ունեին տարբեր աստվածներ, դիցաբանակն կերպարներ, հերոսներ, վհուկներ: Հայ դիցաբանության մեջ գիշերային խավարի մարմնավորումը եղել են չար վհուկները՝ օձերը ձեռքում, որոնք հետապնդում են արևը աշխարհի ստեղծման օրվանից։

Երեկոյան Գիշերամայրերը բարձրանում է լեռներից վերև, որպեսզի բռնեն արևը, բայց, ավաղ, արդեն մայրամուտն է։

Այնուհետեւ նրանք բոլորը սկսում են պայթել՝ ծածկելով աշխարհը խավարով: Նրանք սկսում են արևին փնտրել տարբեր վայրերում՝ անտառում, լեռներում, գյուղերում, ամենուր:

Հազարավոր մղոններ հաղթահարելով, գարուններ անցկացնելով նրանք չեն գտնում արևին և որոշում են իջնել երկիր և այնտեղ շարունակել իրենց որոնումները։

Ըստ դիցաբանության՝ երբ նրանք իջնում են, արևը բարձրանում է Արևելքում:

Հնում հայերը հավատում էին, որ եթե Գիշերամայրերը տեսնեին արևը, բոլոր մարդիկ կմեռնեին, և երկիրը կծածկվեր խավարով։ Հենց այդ պատճառով էլ այս դիցաբանական կերպարները հայերի սարսափն են եղել: Բարեբախտաբար, այժմ հայերը կանգնել են ճիշտ ուղու վրա՝ դավանելով քրիստոնեություն, չէ որ այս հավատքը այնքան վստահություն և ուժ է տալիս, որ անհեթեթ են թվում ցանկացած նման դիցաբանական կերպարներ: