30-ամյա մայոր Անդրանիկ Լալայանը հայրենիքը պաշտպանելիս զոհվել է 44-օրյա պատերազմի ժամանակ՝ կյանքի գնով պահելով Մատաղիս-Մարտակերտ ուղղությամբ գտնվող Գետակ-Բրուն բարձունքը։ Կինը՝ 26-ամյա Անի Լալայանը, ասում է, որ չէին պատկերացնում, որ նման դեպք կարող է պատահել ամուսնու հետ, քանի որ գիտեին՝ ամուսինը գործի գիտակ էր, շատ պատրաստված, ամեն մանրուքի տիրապետում էր, ու համոզված էին, որ ողջ ու առողջ կվերադառնա։ 

Այնուհետև հպարտությամբ ասում է, որ ամուսնու կյանքի գնով պահած դիրքը հակառակորդի վերահսկողության ներքո չի անցել, այն Արցախի կազմում է՝ չեզոք գոտում։

«Դրանից էն կողմ արդեն թուրքերն են, իրա կյանքի գնով պահած բարձունքը մերն ա»,- ասում է Անին։

Կինը պատմում է, որ ամուսինը հոկտեմբերի 14-ին օգնության հասնելու նպատակով իր դիվիզիայով բարձրացել էր Գետակ-Բրուն տեղամասը, 3 օր անց՝ հոկտեմբերի 17-ին՝ կեսօրին, զոհվել ԱԹՍ հարվածից։

Կինն ասում է՝ ընտանիքի համար մեծ շոկ էր։ Մի օր առաջ՝ հոկտեմբերի 16-ի երեկոյան, խոսել է ամուսնու հետ, ասում է՝ հաճախ չէին խոսում, քանի որ ամուսինն այնպիսի վայրերում էր լինում, որտեղ հեռախոսը անհասանելի էր դառնում,  ընտանիքը հիմնականում ամուսնու ընկերոջ հետ է կապ պահպանել։

Ասում է, որ հոկտեմբերի 17-ին երեկոյան, երբ ամուսինը այդպես էլ չի զանգել, սիրտը վկայել է, որ գուցե մի բան այն չէ, զանգել է ամուսնու ընկերոջը, իսկ ընկերը հեռախոսին չի պատասխանել, ավելի ուշ իմացել է ողբերգական լուրը։

Անիի Լալայանը և Անդրանիկ Լալայանը ամուսնացել են 2016-ին։ Ունեն երկու անչափահաս երեխա՝ աղջիկ և տղա։

Ամուսնու զոհվելուց հետո Անին ասում է՝ դատարկություն է, ապրում է երեխաների համար։ Երբ մենակ է լինում, փորձում է շատ տրվել մտքերին, խոհերին, քանի որ իրականությունը խելագարության է հասցնում։

«Մտածում ես, գժվում ես, դրա համար հլը որ երեխեքով ապրում ենք։ Փառք Աստծո, մենակ չեմ, սկեսուր-սկեսրայրիս հետ միասին ենք մնում»,- նշում է Անին։

Անդրանիկ Լալայանի մայրը՝ 57-ամյա Վալիդա Ադամյանը ևս, չհամակերպվելով որդու կորստի հետ, ասում է՝ ոչ թե ապրում են, այլ գոյատևում: