Դարոյնքը կամ Արշակավանը միջնաբերդ քաղաք է Արարատ լեռան հարավային ստորոտին՝ ծովի մակարդակից 2000 մետր բարձրության վրա։ Այն կառուցվել է 1-4-րդ դարերում Արշակունիների օրոք։

Ենթադրաբար մ.թ.ա 8-րդ դարում Վանի թագավորության գոյության ընթացքում Դարոյնքի հնագույն բերդը ծառայել է որպես դիտակետ Մեծ Մետաքսի (Փոքր Ասիայից Իրան և Անդրկովկասից Միջագետք առևտրային ուղիների հատում) ճանապարհի պաշտպանության համար, ինչպես նաև թագավորական ընտանիքի գանձարանի և ապաստարանի պահպանման վայր։

4-րդ դարի կեսերին Սասանյանների կայսրությունը անհաջող կերպով փորձում էր գրոհել ամրոցը, որպեսզի գրավի թագավորական գանձարանը։ Հայոց արքա Արշակ II-ը որոշել է աջակցություն խնդրել բնակչության որոշակի հատվածին ապստամբ նախարարների դեմ իր պայքարում (բարձրագույն կարգի ժառանգական կոչում, որը շնորհվում է հին և միջնադարյան հայկական ազնվականության տներին), որի համար նա ընդլայնել է ամրոցը և հիմնել Արշակավան քաղաքը, որպեսզի հետագայում այն թագավորության մայրաքաղաք դարձնի:

Մովսես Խորենացու խոսքով՝ ամրոցը ապաստան է տվել փախստականներին: 359 թվականին շահինշահ Շապուր Բ-ի պարսկական զորքերի ներխուժման ժամանակ քաղաքը ջնջվել է երկրի երեսից։

Հետագայում Դարոյնքի ամրոցը վերակառուցվել է Բագրատունիների կողմից։ Դա եղել է նրանց նստավայրը մինչև 5-րդ դարի կեսերը: 10-րդ դարի սկզբին բերդաքաղաքը գրավեցին Ամիր Յուսուֆ իբն Աբիլ-Սաջի զորքերը, սակայն շուտով վերադարձվեց Արծրունի տոհմի (Արծրունի) Գագիկ Արծրունի իշխանի կողմից:

1020-ին բերդն ու քաղաքը գրավվել են բյուզանդացիների կողմից, իսկ 1070-ականներին՝ սելջուկների։ 1380 — ական թվականներին քաղաքը կարճ ժամանակով գրավվեց Թամերլանի զորքերի կողմից։

15-րդ դարի սկզբին ամրոցը վերանվանվեց Բայազետ՝ ի պատիվ Սուլթան Բայազետ Առաջինի։ 1555 թվականին Ամասիայի հաշտության պայմանագրի արդյունքում, որը վերջ դրեց 1514-55 թթ. թուրք-պարսկական պատերազմին և բաժանեց Հայաստանն ու Վրաստանը Օսմանյան կայսրության և Սեֆյանների Իրանի միջև, քաղաքը դուրս եկավ Օսմանյան կայսրության կազմից և սկսեց ակտիվորեն բնակվել քրդական ցեղերով, հիմնականում պարսկական: 18-րդ դարում Դարոյնքի հին ամրոցի փոխարեն նոր ամրոցներ են կառուցվել։

Օսմանյան շրջանում Դարոյնք-Արշակավան բերդաքաղաքը վերանվանվել է Բայազիտ, ապա Դողուբայազիտ։