Սերգեյ Գորոդեցկին ռուս մտավորականության այն փայլուն ներկայացուցիչներից է, ով իր համար բացահայտեց Հայաստանը և հավերժ սիրահարվեց նրան։

Գորոդեցկին ճանաչում էր Հովհաննես Թումանյանին։ Նրանց բազմաթիվ հանդիպումները վերածվեցին ընկերության: Բանաստեղծը դարձավ Թումանյանի բազմաթիվ քնարերգությունների՝ «Փարվանա», «Անիծված հարսը» և այլն թարգմանիչը։

Նա մեծ սիրով նկարել է նաև ընկերոջ քնարական դիմանկարը «Հովհաննես Թումանյան» հոդվածում։ Պահպանվել է երկու բանաստեղծների երկարամյա նամակագրությունը։

«Ես ընդունում եմ ձեր նամակը որպես Հայաստանի և Ռուսաստանի միջև բարեկամության և եղբայրության բովանդակալից ակտ՝ ամրագրված պատերազմի արյունով… Կովկասը չի կարող ապրել առանց Ռուսաստանի, ինչպես Ռուսաստանը՝ առանց Կովկասի»,- գրել է Գորոդեցկին։

1916 թվականին բանաստեղծը մեկնել է Արևմտյան Հայաստան, երբ հայերի պատմական հայրենիքն արդեն փաստացի մաքրվել էր բնիկ բնակչությունից։ Հայ պոեզիայի հայրապետն ասում էր. «Դու բանաստեղծ ես. պոեզիան կյանքի իմացություն է։ Հակառակ դեպքում դա պետք չէ։ Դուք կտեսնեք սարսափելի կյանք, մահվան եզրին կանգնած մարդկանց կյանքը: Գրեք այն մասին, ինչ տեսնում եք, սա կլինի պոեզիա»:

Այս տխուր ճամփորդության ժամանակ մի ռուս բանաստեղծ գրեց. «Ես արդեն սրտով կոպիտ էի … պատերազմի տպավորություններից, բայց երբ լեռան արևը լուսավորեց փախստականներին, ես չկարողացա դիմադրել, և աչքերիցս արցունքներ հոսեցին: Հանկարծ հասկացա, թե ինչ է նշանակում ազգային աղետ. այդ րոպեն ինձ ընդմիշտ մտերմացրեց Հայաստանի հետ…»:

Բանաստեղծն իր ողջ կյանքի ընթացքում ջերմ զգացումներ է պահպանել Հայաստանի և հայ ժողովրդի հանդեպ։ Նա տեսավ ոչ միայն հայերի, փախստականների ու որբերի ցեղասպանությունը, այլև արդեն հարություն առած Հայաստանը Խորհրդային Միության կազմում։