Տիգրան Մանսուրյանը դասական երաժշտության առաջատար հայ կոմպոզիտոր է, ում երաժշտությունը լսում և սիրում են արդեն մի քանի սերունդներ։ Նա ծնվել է Բեյրութում (Լիբանան) և կրթություն ստացել Երևանում, որտեղ ընտանիքի հետ տեղափոխվել է 1947 թվականին։ Նրա «Մոնոդիա» ալբոմն առաջադրվել է 2005 թվականի Գրեմմի մրցանակի «Մենակատարի լավագույն գործիքային կատարում» և «Լավագույն դասական ժամանակակից կոմպոզիցիա» անվանակարգերում։

Ընդամենը մի քանի տարվա ընթացքում նա կատարելագործվել է և դարձել Հայաստանի առաջատար կոմպոզիտորներից մեկը։ Ժամանակի ընթացքում նա բարեկամական գեղարվեստական հարաբերություններ է ունեցել մի շարք նշանավոր կոմպոզիտորների և կատարողների հետ:

1990-ականների սկզբին Մանսուրյանը նշանակվել է Երևանի կոնսերվատորիայի տնօրեն։ Վերջին տարիներին նա իրեն նվիրել է բացառապես կոմպոզիցիաներին: Իր կարիերայի սկզբում նա ծանոթացավ Պիեռ Բուլեզի երաժշտությանը և շուտով կարողացավ հմտորեն օգտագործել ժամանակակից բարդ կոմպոզիցիոն հնարքները։ Ժամանակի ընթացքում նա զարգացրել է ավելի ու ավելի պարզ ու գրեթե պատարագային ոճը։

Մանսուրյանի երաժշտությունը լիրիկական է: Եվ նրա երաժշտության քնարական կերպարներն ունեն մտորելու տեղիք տվող ուժ, որը, չնայած նրա ռեդուկցիոն կողմնակալությանը, այնուամենայնիվ, ստիպում է նրան զգացմունքային հնչել: Հենց նա է հայկական երաժշտական իրականություն բերել ավանգարդ ուղղությունը:

Մանսուրյանը կինոերաժշտություն է գրել մի շարք սիրված ֆիլմերի համար, ինչպիսիք են «Նռան գույնը», «Կտոր մը երկինք», «Մենք ենք, մեր սարերը», «Հին օրերի երգը», «Մեր մանկության տանոգն», «Աշնան արևը» ֆիլմերում: Իսկ առաջին կինոերաժշտությունը գրել է 1964թ.-ին, երբ սովորում էր 4-րդ կուրսում, ֆիլմը փաստավավերագրական էր:

Հետաքրքիր փաստ կոմպոզիտոր մասին. նա իր կնոջը սիրահարվել է առաջին հայացքից: Տեսել է անծանոթ մի աղջկա փողոցն անցնելիս և անմիջապես ընկերոջն ասել՝ «նա իմ կինն է լինելու»:

Հրանտ Մաթևոսյանը Մանսուրյանի մասին ասել է. «Առանց Տիգրանի իմ սերունդը համր ուխտավոր էր լինելու»:

«Իբրև երաժիշտ ես հայոց լեզվի զավակն եմ, ամենամեծ ուսուցիչս հայոց լեզուն է: Ես պաշտամունք ունեմ մեր լեզվի հանդեպ»:

Տիգրան Մանսուրյան