Թուրքերը հեռացան, բայց փոխարենը եկան սովն ու բծավոր տիֆը: 1918-ի վերջերից արդեն հայտնի էր Երևանում և Հայաստանի տարածքում աջ ու ձախ մահ սփռող վարակի անունը՝ բծավոր տիֆ: Արամից բացի այդ հիվանդությանը զոհ գնացին Երևանում հայտնի չորս բժիշկներ՝ Անդրեասյանը, Զաքարյանը, Շահբազյանը, Նալբանդյանը:

Բծավոր տիֆը ուղեկցվում էր համատարած սովով: Առաջին աշխարհամարտում պարտված Օսմանյան կայսրությունը 1918-ի վերջերից սկսել էր զորքերը դուրս բերել Հայաստանից: Եթե հիմնադրման ժամանակ Հայաստանի տարածքը 10-12 հազար քառակուսի կիլոմետր էր, ապա կես տարի անց այն կրկնապատկվեց, երբ թուրքերը հեռացան Ալեքսանդրապոլից (Գյումրի), Լոռու հատվածից, Ղամարլուից (Արտաշատ) ու Իգդիրի շրջաններից:

«Միացյալ Նահանգների պարենավորման դիկտատոր Հուվերը, Եվրոպայի փրկիչը հետպատերազմյան սովից, եղավ և Հայաստանի ժողովրդի իրական փրկիչը։ Ինչ էլ լինի մեր վերաբերումը դեպի Ամերիկայի քաղաքական դերը հայկական խնդրում, ամերիկյան մարդասիրական նպաստն ու պարենը երբեք չենք մոռանա, չպե՛տք է մոռանանք»,- գրում է Սիմոն Վրացյանը իր «Հայաստանի հանրապետություն» կոթողային հատորում (Երևան, 1993, էջ 254-256)։

Հայաստան օգնություն հասցնելու նպատակով առաջին վարչապետ Հովհաննես Քաջազնունին մեկնեց ԱՄՆ։

Ըստ Վրացյանի՝ 1919 թվականի ընթացքում Հայաստանը Ամերիկայից ստացել է․

1 միլիոն 295 հազար 243 փութ ալյուր,

256 հազար 758 փութ ցորեն,

125 հազար փութ լոբի,

68 հազար 563 փութ բրինձ,

20 հազար փութ կորեկ,

8 հազար 10 փութ եգիպտացորեն,

10 հազար 738 փութ վարսակ,

5 միլիոն 950 հազար տուփ խտացրած կաթ,

12 հազար փութ կակաո,

44 հազար փութ շաքար,

5 հազար փութ ճարպ,

Հազար հինգ հարյուր փութ թեյ։

Համաձայն կնքված պայմանի՝ 1920 թվի սկզբին գալու էր 2 միլիոն 170 հազար փութ ալյուր։

Ամերիկայից ստացվող ալյուրից 238 հազար 449 փութը ուղարկվեց Ախալքալաք։

Հայաստանում բծավոր տիֆն ու սովը նահանջեց 1919-ի ապրիլ-մայիսից և Հայաստանը երկար ժամանակ գոյատևեց ու ապրեց ԱՄՆ-ի օգնության շնորհիվ: