Նախկինում լատինական պաշտոնական փաստաթղթերում Ղրիմը կոչվում էր «Մեծ ՀԱՅԱՍՏԱՆ». ահա, թե ինչու
Ղրիմում հայերի մասին առաջին հիշատակումները վերաբերում են 8-րդ դարին։ Այն ժամանակ Ղրիմը գտնվում էր Բյուզանդական կայսրության տիրապետության տակ, և հայերը այստեղ էին տեղափոխվել բյուզանդական բազմաթիվ քաղաքներից։
XI-XII դարերի ընթացքում Կովկասում քոչվոր սելջուկ թուրքերի հարձակումները տարածաշրջանի բնակիչներին ստիպեցին տեղափոխվել Բյուզանդական կայսրության այլ շրջաններ, այդ թվում՝ Ղրիմը։
XII դարում հայերը Ղրիմում թվով երկրորդ էթնիկ խումբն էին։ Բացի այդ, Կաֆֆա (այժմ՝ Թեոդոսիա), Սուդակ և Հին Ղրիմ հայկական գաղութներն այնքան նշանակալի էին, որ Լատինական պաշտոնական փաստաթղթերում Ղրիմը սկսեց կոչվել Armenia Magna (Մեծ Հայաստան) կամ Armenia Maritima (Ծովային Հայաստան)։
1475 թվականին Ղրիմը գրավվեց թուրք-օսմանների կողմից, որին հաջորդեցին օտարերկրացիների ճնշումները։ 1770-ական թվականներին ռուս զորահրամանատար Ալեքսանդր Սուվորովը Ղրիմից ավելի քան 22 հազար հայերի է վերաբնակեցրել Ազովի նահանգ։ 1783 թվականին Ղրիմի վերադարձից հետո հայերը կրկին սկսեցին այստեղ վերաբնակվել։