Հայ գրականագետ Հրանտ Սմբատի Թամրազյանը Համո Սահյանի մասին ասել է.

Համո Սահյանի երգն իր էության մեջ, անգամ բնանկարներում ճանապարհ է բացում  դեպի մարդու հոգին և կյանքի տարերքը:

…Նրա աշխարհը յուրահատուկ է, տեղային, «փոքր», բայց ներքնապես կապված է մեծ կյանքին: …Այդ աշխարհը  հանկարծ  բոցավառվում է, ստանում համամարդկային խորհուրդ, տեղական նյութի մեջ  գոյանում է փիլիսոփայական խորունկ հոսանքը՝ աշխատանքի, սիրո, մարդու և հողի մասին:

Ճշմարիտ բանաստեղծների  երկերում մշտապես տեղի է ունենում  անցյալի և ներկայի գեղեցկությունների, հոգևոր երևույթների յուրօրինակ  կենտրոնացում, որին ինչ-որ  բան են տալիս անգամ գալիքի զգացողությունները:

Համո Սահյանի երգերը ծնվել են հոգեբանական  ու կենսական լիցքերի բուռն  կենտրոնացումից ու ներքին այրումից: Եվ այդ երգերը  շարունակվում են,  հավերժ կերպարանափոխության մեջ ծիլ են տալիս նոր գեղեցկությունները, ծաղկում են երազները, կանաչ-կարմիր հույսերը, ձգվում է Լեռնային Հայաստանի գեղեցկությունների կախարդող մեղեդին…