Ղազար Փարպեցին միջնադարի հայ պատմիչ է։ Մեզ թողած ժառանգության մեջ՝ «Հայոց պատմության» և «Թուղթ», պատմիչը գրում է բարոյական արժեքների, հոգևորականների առաքինության ու ղեկավարների դերի մասին։ Պատմիչի խոսքերը այսօր ևս արդիական ու կիառելի են։

• Վատ է, որ լուսավորությունն ու քաջությունը, միտքն ու գիտությունը, որոնցով աշխարհը շինվում է ու ծաղկում, չեն փնտրվում, այլ արհամարհվում են:

• Ի՞նչ օգուտ այն մարդուն, որն ամբողջ աշխարհը պիտի նվաճի և իր անձը կորցնի։

• Այն տերը, որը չի կարողանում իր ծառաների մեջ լավը վատից ջոկել և չի կամենում յուրաքանչյուրին գնահատել ըստ արժանվույն, դժվար թե կարողանա լավ ծառայի տեր դառնալ:

• Ամեն մարդ սրտագին փափագում էր հայերեն գիտության ուսումը և ուրախ էր, որ փրկվում էր ասորերենի պատճառած տանջանքներից, որպես թե խավարից դեպի լույսը ելներ:

• Ով որ հավատում է ճշմարտությանը, փրկվում է գեհենից, իսկ ով սայթաքելով մոլորվում է ուղիղ ճանապարհից, անհետ կորստյան է մատնվում:

• Արդարև անդիմադրելի են երկու բան՝ սերը և նախանձը: Նրանցից յուրաքանչյուրը դեպի բարին առաջնորդողներին արքայություն է հասցնում, իսկ չարը բազմացնողներին ժառանգություն է թողնում դժոխքը:

• Թագավորը, երբ ամեն ինչ բռնությամբ է անում, ոչ մեկին բանի տեղ չդնելով, ոչ մեկից խորհուրդ չհարցնելով, կործանում է բերում ոչ միայն իր անձին, այլև աշխարհին:

• Միայն մեր երկպառակությունից ու դավաճանությունից էր, որ վնասվեցինք:

• Քաջ մարդու համար երկար ժամանակ հարվածների տակ ապրելուց ավելի լավ է մեկ օր իր անձի քաջությունը ցույց տալ ու մեռնել:

• Մեղավոր են ոչ միայն գործողները, այլև նրանք, որ հանդուրժում են:

• Անպիտան ու վատատոհմիկ մարդկանց կեղծավորությունն է տեղ անցնում ու հարգվում, և դուք էլ ձեզ ճանաչո՜ղ եք համարում: