Լուսանկարում Զառա Ալեքսանդրովնա Դոլուխանովան է(Զարուհի Աղասևնա Մակարյան), ով ծնվել է 1918 թվականի մարտի 15-ին Մոսկվայում։ Նա ծնվել է հեղափոխությունից հետո առանց այն էլ աղքատ ընտանիքում։ Նրա հարազատները կորցրել են իրենց խանութները Սուխարևսկայայում, իսկ Պոկրովկայի վրա գտնվող նրանց մեծ բնակարանը վերածվել է հանրակացարանի։

Երգչուհու հայրը՝ Մակարյան Աղասի Մարկովիչը, ինժեներ-մեխանիկ էր, նա շատ էր սիրում երաժշտություն և նույնիսկ ինքնուրույն տիրապետում էր դաշնամուր և ջութակ նվագելուն։ Իսկ մայրը՝ Մակարյան Ելենա Գայկովնան, բավական նրբորեն կատարել է հայկական ժողովրդական երգեր։ Վաղ տարիքից ապագա երգչուհու և նրա քրոջ՝ Դագմարի մոտ սերմանվել է երաժշտության հանդեպ սերը։

Փոքրիկ Զառային սկզբում սովորեցրել են նվագել ջութակ և դաշնամուր, բայց հետո նրա մեջ հայտնաբերեցին գեղեցիկ ձայն, որը աղջիկը ժառանգել է մորից։

Դպրոցից հետո Զառա Մակարյանը ընդունվեց երաժշտական ​​քոլեջ, որը, սակայն, չավարտեց, քանի որ ընտրեց երգի կարիերան, դրան նպաստեց նրա ապագա ամուսինը՝ Ալեքսանդր Պավլովիչ Դոլուխանովը։ Հենց նրա հետ հանդիպումն էլ փոխեց Զառայի կյանքը։ Ավարտական ​​քննություններից քիչ առաջ երաժիշտը համոզեց նրան տեղափոխվել Երևան և երգել։ Եվ հենց նա օգնեց բացահայտել նրա բնական ձայնային ունակությունները, կատարելագործել նրա կատարողական հմտությունները և հասցնել այն կատարելության: Նշենք, որ Ալեքսանդր Դոլուխանովը տաղանդավոր կոմպոզիտոր և ուսուցիչ էր:

1933 թվականին Զառան ավարտել է Մոսկվայի Գնեսինների անվան երաժշտական ուսումնարանը, 1957 թվականին՝ Մոսկվայի Գնեսինների անվան երաժշտական մանկավարժական ինստիտուտը։ 1941 թվականին ընդունվել է Երևանի Ալեքսանդր Սպենդարյանի անվան օպերայի և բալետի թատրոն, հանդես եկել Օլգայի (Չայկովսկու «Եվգենի Օնեգին»), Գայանեի (Սպենդիարյանի «Ալմաստ»), Զիբելի (Գունոյի «Ֆաուստ»), Դունյաշայի (Ռիմսկի-Կորսակովի «Թագավորի հարսնացուն»), Պոլինայի (Չայկովսկու «Պիկովայա Դամա») և այլ դերերգերով։

1944 թվականին տեղափոխվել է Մոսկվա, նվիրվել համերգային գործունեության․ եղել է Համամիութենական ռադիոյի և հեռուստատեսության, 1959 թվականից՝ Մոսկվայի ֆիլհարմոնիայի մենակատարուհի։ 1949 թվականին Բուդապեշտում կայացած երգիչների միջազգային մրցույթում արժանացել է առաջին մրցանակի։ Դոլուխանյանը հռչակված երգչուհի է․ նրա ձայնն առանձնանում է կոլորատուրային մեցցո-սոպրանոյում հազվադեպ հանդիպող գեղեցիկ տեմբրով և մեծ դիապազոնով (երկու և կես օկտավա), հատկապես տպավորիչ է ցածր ռեգիստրի հագեցած, թավշե ձայնի և թեթև, փայլուն կոլորատուրայի զուգորդումը։
Դոլուխանյանը կատարում է ինչպես տեխնիկական ազատություն և ձայնի հատուկ շարժունակություն պահանջող վիրտուոզային գործեր (Ռոզինայի դերերգը Ռոսինիի Զ․ Ա․ Դոլուխանովա «Սևիլյան սափրիչ» օպերայից, Ռոսինիի «Նեապոլիտանական տարանտելլա», Մոցարտի «Ալելուիա»), այնպես էլ լայնաշունչ մեղեդայնությամբ և ներքին դրամատիզմով առանձնացող երկեր (Տոսկայի դերերգը Պուչչինիի համանուն օպերայից, Դալիլայի դերերգը Մեն-Մանսի «Սամսոն և Դալիլա» օպերայից, Ռախմանինովի, Չայկովսկու ռոմանսները)։

Դոլուխանյանի երգացանկում մեծ տեղ են գրավում հայ կոմպոզիտորները (Կոմիտաս, Ա․ Սպենդիարյան, Ռ․ Մելիքյան, Արամ Խաչատրյան, Ա․ Հարությունյան, Վ․ Կոտոյան, Մ․ Թարիվերդին) և հայկական ժողովրդական երգերը։ Համերգներ է ավել Անգլիայում, Ֆրանսիայում, ԱՄՆ-ում, ԳՖՀ-ում, Կանադայում, Իտալիայում, Հունաստանում, ԳԴՀ-ում, Լեհաստանում և այլուր։ Դոլուխանյանն արժանացել է ԽՍՀՄ պետական (1951 թվական), լենինյան (1966 թվական) մրցանակների։

Հայուհին իր մահկանացուն կնքեց 2007 թվականի դեկտեմբերի 4-ին Մոսկվայում: