Սկզբից կարող է ինձ մեղադրեք վատ ժառանգ լինելու համար, բայց մի հատ պատմությունս լսեք, հետո եզրակացություններ արեք։

Մամաս շատ ակտիվ կին է։ Թվում է՝ նրա ակտիվության տակ ոչինչ էլ չկա թաքնված, բայց ինչ պարզել եմ ես ու տեսել սեփական աչքերովս, անհնար է մոռանալ։ Բանն այն է, որ նա, պարզվում է, սիրեկան ուներ։

Այո, նրա տեսքին ու պահվածքին նայելու՝ հնարավոր է գլխի չընկնեք, բայց մի անգամ լսեցի՝ ինչպես է նա գաղտնի խոսակցություն ունենում այդ տղամարդու հետ, պայմանավորվում ժամադրվել։

Էդ օրվանից կյանքս էլ առաջվանը չէր։ Մտածում էի՝ ասե՞մ հերս, թե՞ չասեմ։ Բայց հետո հասկացա, որ ճիշտն ասելն է, քանի որ մեր ընտանիքըտ շատ հարգված է, իրոք շատ ամոթ կլինի, որ օտար մեկն իմանա։

Հիմա մամայիս տնից դուրս հանեցինք։ Անելու բան չէր, որ նա արեց մեր գլխին իր էս պահվածքով։ Թող գնա, սիրածի հետ ապրի, որ իմանա։