Պապիկս կյանքի մարդ էր։ Նա սիրում էր խորհուրդներ տալ ինձ, երբ զգում էր, որ կյանքում ճիշտ չեմ կողմնորոշվում ու հարավոր է՝ ինչ- ինչ սխալներ գործեմ։ Երբ արդեն 32 տարեկան էի ու դեռ չէի ամուսնացել, պապս միայն մի խորհուրդ տվեց ինձ, ինչից հետո իսկապես ուղեղս փայլատակեց։ Նա ինձ առաջարկեց ամուսնանալ 57 տարեկան մեր հարևանի հետ, ով մեծ կարողություն ուներ, ինչպես նաև լավ հնարավորություններ։ Նշեմ նաև, որ այդ մարդը կյանքում ամուսնացած չէր եղել ու իրեն սիրող մի կին էր փնտրում։

Ինչ խոսք, կյանքս այդպես չէ, որ պատկերացնում ու պլանավորում էի, բայց նշեմ, որ ամեն բան մեր՝ իմ ու պապիկ նախատեսածով էր։ Եվ սուտ չեմ ասի, եթե նշեմ, որ իսկապես սիրում էի այդ ժամանակ 57 տարեկան այդ տղամարդուն։

Միասին ապրեցինք 22 տարի։ Անկեղծ եմ ասում՝ միշտ հիշում էի պապիկիս այս խորհուրդը ու շնորհակալություն հայտնում նրան։ Հիմա 54 տարեկան եմ, ամուսինս, ում սիրում էի շատ, հեռացել է կյանքից՝ ողջ կարողությունը թողնելով ինձ։